Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ



ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Δ.Ε.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ         26 10 2015

ΣΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Με τελεσίγραφο απάντησε ο Υπουργός παιδείας στο αίτημα της ΟΛΜΕ, να δοθεί η συνδικαλιστική άδεια στη συνάδελφο αναπληρώτρια μέλος του ΔΣ, όπως και στα υπόλοιπα μέλη των ΔΣ των Ομοσπονδιών, χωρίς δηλαδή την απειλητική διάταξη της μη αναγνώρισης του χρόνουσυνδικαλιστικής άδειας ως χρόνου πραγματικής εκπαιδευτικής προϋπηρεσίας.

Η διάταξη αυτή αποτελεί εκβιασμό μιας και τυπικά επιτρέπει στη συνάδελφο να είναι μέλος του ΔΣ και να ασκεί τα συνδικαλιστικά της καθήκοντα, προειδοποιώντας την σαφώς όμως, ότι δεν μετρά ο χρόνος αυτός ως εκπαιδευτική προϋπηρεσία και άρα κινδυνεύει το επόμενο σχολικό έτος να μην επαναπροσληφθεί ως αναπληρώτρια.

Σε επικοινωνία με το γραφείο του υπουργού, για συνάντηση μαζί του και κατάθεση του αιτήματος από το ΔΣ της ΟΛΜΕ, που έχει πλέον και την υπογραφή της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ (24/10/2015), ο υπουργός όχι μόνο αρνήθηκε συνάντηση εντός της εβδομάδας αλλά διαμήνυσε ότι δεν προτίθεται να αλλάξει την απόφασή του.

Η απαράδεκτη στάση του Υπουργείου Παιδείας, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αποτελεί προοίμιο της τακτικής χτυπήματος των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζόμενων. Είναι συμπλήρωμα της επιλογής για την εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικήςτων μνημονίων κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤτης διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης και όλων των δημόσιων αγαθών, του χτυπήματος του δικαιώματος για μόνιμη και σταθερή εργασία.

Την ίδια στιγμή που η εφαρμογή αυτής της πολιτικής και οι μηδενικοί διορισμοί, μετατρέπουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εκπαιδευτικών σε ελαστικά απασχολούμενους, η κυβέρνηση έρχεται να αμφισβητήσει και το δικαίωμα τους στην συνδικαλιστική δράση.

Οι εκβιασμοί τους δε θα περάσουν! Η υπόθεση υπεράσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των ελαστικά εργαζόμενων συναδέλφων μας – δηλαδή του πιο πληττόμενου κομματιού των εκπαιδευτικών και όλων των εργαζόμενων- είναι υπόθεση όλων μας! Για να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν. Για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Μόνος δρόμος, ο αγώνας μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να απαντήσουμε αποφασιστικά στο τελεσίγραφο του Υπουργείου. Τα συνδικαλιστικά όργανα να πάρουν θέση, για την οργάνωση κινητοποιήσεων τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

To νέο φύλλο της "Τάξης μας" - Να ξαναπιάσουμε το νήμα των αγώνων μας!

Διαβάστε σε μορφή PDF το νέο φύλλο της "Τάξης μας", με ειδικό αφιέρωμα στο αντιρατσιστικό κίνημα και τη μάχη απέναντι στο 3ο Μνημόνιο.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Τα σωματεια συντονίζονται για τους Πρόσφυγες




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Από τη Σύσκεψη
Συντονισμού Σωματείων και Συλλογικοτήτων
για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό

Πραγματοποιήθηκε η σύσκεψη συντονισμού που κάλεσε ο σύλλογος εκπαιδευτικών ΠΕ «ο Αριστοτέλης» τη Δευτέρα 5/10, στα γραφεία της ΔΟΕ, με πολύ μεγάλη παρουσία σωματείων, συλλογικοτήτων και μεμονωμένων ανθρώπων. Στη σύσκεψη συμμετείχαν εκπρόσωποι, παρατηρητές και μέλη των σωματείων και συλλογικοτήτων:  Σύλλογοι εκπαιδευτικών: Αριστοτέλης, Α’ Αθήνας, Αμαρούσιο, Παρθενώνας, Κερατσίνι-Πέραμα, Πρόοδος Πειραιά, Ν. Σμύρνης, Νίκαιας, Άνω Λιόσια-Ζεφύρι-Φυλή ΕΛΜΕ: Α’ Αθήνας, Β’ Αθήνας, Γ’ Αθήνας, Ε’ Αθήνας, Ε’ Ανατολικής Αττικής, Άνω Λιοσίων-Ζεφύρι-Φυλής, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, Σωματείο εργαζομένων ομίλου ΙΝΤΡΑΚΟΜ, Σύλλογος Διοικητικών Παντείου Παν/μίου, Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, ΣΑΔΑΣ Τμήμα Αττικής, Συντονισμός Ενάντια σε Κλεισίματα και Διαθεσιμότητες, Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, Ροσινάντε, Σύλλογος Εργαζομένων Εθνικής Τράπεζας, από φοιτητικούς συλλόγους Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών, Χημικού, Γεωπονικής, Κυριακάτικο σχολείο μεταναστών, ΚΕΕΡΦΑ, Δίκτυο Σπάρτακος, Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λαυρίου για το προσφυγικό, Κατάληψη στέγης Νοταρά 26, Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Αμπάριζα, Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού-Σεπολίων-Ακ. Πλάτωνος, Ανοιχτή συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης, Συνέλευση Πλατείας Βικτωρίας, Ανυπότακτη Πόλη Αγίων Αναργύρων-Καματερού, Ανυπότακτη Πετρούπολη, Εργατική Λέσχη Ν. Σμύρνης, Εργατική Λέσχη ανέργων, ελαστ. απασχολούμενων και απληρ. εργαζομένων σε Μαρκόπουλο και Πόρτο Ράφτη, Εργατική Λέσχη Ν. Ιωνίας, Πρωτοβουλία συγκρότησης Εργ. Λέσχης Πατησίων-Κυψέλης, Επιτροπή Αγώνα Ν. Φιλαδέλφειας,  Κοινωνικό Ιατρείο Ν. Σμύρνης, Κοινωνικό Ιατρείο Κ. Πατησίων.

με αφορμή τη συζήτηση για τα Θρησκευτικά στα σχολεία


Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ.

Ο ρόλος των θρησκειών στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας χαρακτηρίστηκε από τον Β.Ι. Λένιν ως «το άγονο λουλούδι στο δέντρο της γνώσης». Η προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει αυτά που βλέπει και η περιορισμένη, κατά καιρούς, επιστημονική του επάρκεια, οδήγησε στη δημιουργία του μύθου και, παράλληλα, στην εκλογίκευση του «παράλογου». Ο άνθρωπος, αδυνατώντας να δεχτεί το πεπερασμένο της ύπαρξής του και έχοντας μπροστά του τη δέσμευση να εξηγήσει τι είναι, πως βρέθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο, τι είναι το σύμπαν κ.α. πολλά, αρνήθηκε την αποδοχή του «τέλους» και προσπάθησε, μέσα από αγωνιώδεις προσπάθειες, να ερμηνεύσει το – κατ’ αυτόν – ανεξήγητο.
Πέρα από τις επιμέρους μυθοπλασίες για ηρωικά γένη, για ξεχωριστές κάστες, για αριστοκρατία του αίματος ή του πνεύματος, οι θρησκείες υπήρξαν και χρησιμοποιήθηκαν πάντοτε ως ο πλέον έντεχνος και αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου των μαζών. Αυτό το άγονο λουλούδι έπρεπε να λάβει μια θεσμική μορφή για να μπορεί να ελέγχει, να κοινωνικοποιεί και να υποτάσσει (με το φόβο) αρχαίες και νέες κοινωνίες και κοινότητες. Η κορύφωση του εργαλειακού ρόλου των θρησκειών γίνεται με τη δόμηση ενός ιεραρχημένου ιερατείου που αυτοπαρουσιάζεται ως ο μοναδικός αντιπρόσωπος της θεότητας στη γη ή, σε διαφορετικές περιπτώσεις, ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία αυτού (του κάτι-τι) που θα συνεχίσει να υπάρχει σε ένα κόσμο διαφορετικό από αυτόν που ζούμε. Η «κατασκευή» και οργάνωση μιας ιερατικής κάστας από τον Παύλο θα οδηγήσει τον χριστιανισμό στην απεμπόληση των κύριων αιτημάτων του (που πολλά από αυτά εμπεριέχουν πολιτικές, φιλοσοφικές και πολιτιστικές διαστάσεις της καθημερινότητας) που προσβλέπουν σε μια κοινοτιστική ζωή ισότητας, συμμετοχής στον πλούτο της κοινότητας και κοινωνικής απελευθέρωσης του ανθρώπου σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής. Από τη βουδιστική- «νιρβάνα» στον κομφουκιανικό «δρόμο» κι από τη χριστιανική ανάσταση των νεκρών στην ισλαμική μεταθανάτιο απόλαυση των στερημένων υλικών αγαθών, οι θρησκείες έρχονταν να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο και να του υποσχεθούν τη «λύτρωση» σε ένα μελλοντικό κόσμο εφόσον υπάκουε στα κελεύσματα και τις αρχές των θρησκευτικών μύθων.
Η νεότερη ελληνική ιστορία δεν αποτέλεσε απλά μια εν δυνάμει προσέγγιση του θρησκευτικού και του πολιτικού στοιχείου αλλά στηρίχτηκε αποκλειστικά και κύρια στο πρώτο. Η ορθοδοξία προσδιόρισε την «ελληνικότητα» από τον 17ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Παρά την οικουμενική διάσταση του χριστιανισμού (που αποσιωπάται έντεχνα), η ελληνική-ορθόδοξη εκκλησία αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες του νεωτερικού ελληνικού κράτους.

Η πολιτική διάσταση της εκκλησιαστικής παρέμβασης στα πολιτικά δρώμενα δεν είναι τυχαία αλλά είναι μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Για διακόσια χρόνια αποτέλεσε το κύριο ιδεολόγημα πάνω στο οποίο στήθηκε το ελληνικό κράτος. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος υπήρξε η πολυδιάστατη και επικίνδυνη παρέμβαση του ιερατείου στην πολιτική ζωή του τόπου. Αναγκαστική προϋπόθεση της διατήρησης της υπήρξε η, αρχικά ολοκληρωτική, αφομοίωση της παιδείας από την κατήχηση και τη θρησκοληψία και η μετέπειτα διατράνωση της αναγκαιότητας της διδασκαλίας των θρησκευτικών σε κάθε φάση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το κοσμικό κράτος ποτέ δεν αυτονομήθηκε στην Ελλάδα επειδή η προσαρμοστικότητα και η εμβέλεια της ιερατικής κάστας πάντοτε του έδιναν το σημαντικότερο θεσμικό όπλο για την (ιδεολογική) κυριαρχία επί του «όχλου». Από την άκρα δεξιά μέχρι τη νεωτερική-ρεφορμιστική αριστερά, όταν τα ιδεολογήματά τους γκρεμιζόταν σε χρόνο μηδέν, πάντοτε υπήρχε δίπλα τους μια ιδιαίτερη – σχεδόν αυτόνομη – ομάδα που λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει, για να τους στηρίξει και να βοηθήσει στην αναπαραγωγή και διαιώνιση των κυρίαρχων αντιλήψεων ενός συστήματος που όπως είπε και ο Μαρξ (Εβραϊκό ζήτημα) «εάν τολμούσε να εφαρμόσει αυτά που δίδασκε ο ιδρυτής της θρησκείας, θα κατέρρεε την επόμενη μέρα»!
Τα θρησκευτικά δεν υπάρχουν στο αναλυτικό πρόγραμμα για να εξυπηρετηθεί η απαίτηση μιας διεφθαρμένης ομάδας οπαδών αντικοινωνικών και απάνθρωπων πρακτικών ούτε υπάρχει για να διαιωνιστεί η ύπαρξη της κρατικής επιχείρησης (νπδδ) που ονομάζεται «εκκλησία». Το μάθημα υπάρχει για να αποτρέψει τη διαφορετική προσέγγιση των αυθεντικών αντιλήψεων αυτών που θεωρούνται ιδρυτές και θεωρητικοί θρησκειών και να αποστειρώσει τις όποιες διαφορετικές, κοινωνιολογικές, φιλοσοφικές και πολιτικές διαστάσεις του ανθρώπινου δημιουργήματος που ονομάζεται «θρησκεία». Οι μαθητές ποτέ δεν θα προσεγγίσουν τις κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες που οδήγησαν στην εμφάνιση του βουδισμού, τη βοήθειά του στη διατήρηση της κοινωνίας των καστών αλλά και την οδό σωτηρίας που – λόγω των συνθηκών – μπορούσε να επιτευχθεί σε ανώτερο αφαιρετικά, επίπεδο (όπως και ο επικουρισμός, ο στωικισμός, η σωκρατική διδασκαλία κ.α.), ποτέ δεν θα προσεγγίσουν τις πολιτικές διαστάσεις των  απόψεων των χριστιανών θεολόγων του 4ου μΧ αιώνα και την κριτική της εξουσίας, ποτέ δεν θα μάθουν για την παπική μεταστροφή της θρησκείας σε πολιτικό εργαλείο για τη δόμηση αυτόνομου κράτους ούτε για την ορθόδοξη χρήση του χριστιανισμού για την πολιτική κυριαρχία μέσα στα πλαίσια μεγαλο-εθνικών επιδιώξεων και αλυτρωτικών σφαγών. Τα θρησκευτικά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα μιας διαρκούς και έντονης αμφισβήτησης που θα οδηγεί στην πραγματική λύτρωση του ανθρώπου που δεν μπορεί να είναι παρά κοινωνική – οικονομική – πολιτική σε ένα άλλον κόσμο όπου η «προσγείωση» του ανθρώπου θα αποτελέσει την αφετηρία για την απελευθέρωσή του απ’ όλα τα δεσμά αυτών που χιλιάδες χρόνια του καλλιεργούν την ιδεοληψία ότι δεν είναι παρά ένα «σκουλήκι» στις επιθυμίες και ορέξεις οποιασδήποτε θεότητας. Για να γίνει, όμως, αυτό δεν αρκεί να καταργηθεί ή να αλλάξει η δομή και ο προσανατολισμός αυτού του μαθήματος (πράγμα που επιχειρήθηκε πάμπολλες φορές) αλλά είναι απαραίτητη και μοναδική προϋπόθεση να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την απάνθρωπη κοινωνία και τις κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές σχέσεις που τον κρατούν σιδηροδέσμιο της λογικής ότι δεν είναι αφέντης και διαχειριστής της μοίρας του. Η ανατροπή του συστήματος της υποταγής και υπακοής θα οδηγήσει στην εξαφάνιση της κατήχησης της υπακοής και στην ανάδειξη της ανθρώπινης σκέψης και ερμηνείας ως του μοναδικού ορθού δρόμου για την ερμηνεία και προσέγγιση της πραγματικότητας.

Στέργιος Μανουράς Ε ΕΛΜΕ Αν. Αττικής